Tja, ik ben fan van chocolade, PUUR is mijn favoriet. Ook voor 85% of meer draai ik mijn hand niet om. Lekker, die bittere smaak. Puur is ook wat mij bij mensen raakt. Gelukkig zit daar geen bittere smaak aan, maar juist een mooie kant van echtheid en delen. Afgelopen weken, de tijd van de feestdagen, heb ik dat ook weer mogen ervaren. Pure emoties die gedeeld mogen worden. Onverwachte bijzondere momenten gewoon aan de keukentafel.
We kennen het wellicht allemaal wel. Mensen die je kent, niet goed, je spreekt ze niet vaak, maar je hebt er wel een bepaalde band mee. Dit zijn de mensen die mij juist kunnen raken. Al langere tijd stond er een bezoekje van zo’n stel bij ons op de planning. Vlak voor de kerst was het koffiemoment daar. Na wat over en weer geklets over varkens en de boerderij, stelde ik de vraag ‘maar hoe is het bij jullie?’ Afgelopen weken waren (extra) moeilijk geweest. Ze delen met ons hoe met name de afgelopen week was verlopen en opeens kwam er een stilte gevolgd door tranen. ‘En dan opeens gaat de deurbel en staat er iemand voor de deur met een pracht van een kerststuk’, vertelt ze. ‘Hoe is het mogelijk, zo onverwacht en op het juiste moment, bizar.’ Bizar en kippenvel voor mij om zoiets te horen. Stil worden wij ervan. Dat is dus de puurheid die mij raakt. Emoties die zo aan de keukentafel onverwacht komen en er mogen zijn. Voor hen een bijzonder mooi geschenk, terwijl de afzender ‘gewoon’ wil laten weten aan ze te denken. Prachtig!
Knuffel
Een dag erna word ik nogmaals verrast door pure emoties. Inmiddels hebben wij enkele kinderen mogen opvangen op onze boerderij als gastgezin. Kinderen voor wie het een uitlaadklep is om een dag of wat bij ons de boerderij te mogen zijn en in ons gezin mee te draaien. Een tweede thuis voor misschien één dag in de week, twee of drie weken. Wat helpend is voor het gezin en kind. Sinds enkele weken is er een broertje en zusje uit Zwolle die bij ons komt. Het jongetje houdt van voetballen, een goede match met de andere kinderen hier. Ook mag hij graag even helpen bij de varkens. Het meisje is al tiener en vindt in het spel minder aansluiting. Toch geniet ze ervan hier te zijn. Niet altijd zichtbaar, maar die zaterdag voor de kerst verrast ze mij. Er is die dag een geboorte bij de varkens. Momenten die voor ons al zo normaal lijken, voor haar heel bijzonder. Mooi dat wij dat haar mee kunnen geven. Door de dag heen, gaan we meermaals kijken bij het varken, de geboorte van de biggetjes. Halverwege de middag als haar ouders komen om weer naar huis te gaan, zitten we nog in de bungalow bij het varken. Moeders mag ook nog even genieten van de pasgeboren biggetjes. Nog even richting de keukentafel op zoek naar haar broertje, de knuffels en de jas om vervolgens naar huis te gaan. Voordat ze richting de deur loopt, krijg ik een knuffel van haar. Puur, echt! Ook zo maar weer bij de koffietafel. ‘Oh ze heeft het toch leuk’, zegt haar moeder zo even ter loops. Ik ben er enigszins door overvallen en stil van. Dit is waar we het voor doen, dat de kinderen een tweede plekje hebben om even rust te ervaren.
Nog een verrassing
Dan komt er nog de zondag van datzelfde weekend. Ook weer verrast, maar dan op heel andere manier. De geboortes bij de varkens was nog niet klaar voor het weekend. Er stond zelfs nog één zeug met extra aandacht op de planning. En die aandacht kreeg ze! Veertig minuten lang moest ik ervoor zorgen dat ze de geboorteweg en ook de baarmoeder niet uit haar zelf zou persen. Zolang er een trigger is, blijft ze persen en is er geen weg meer terug, mits het tegen gehouden wordt. Voor een leek klinkt dit wellicht heel vreemd, maar ik zat dus achter de zeug, met mijn hand in haar achterste, nee niet het poep gat, maar de schede om alles tegen te houden. Een pure ervaring zullen we maar zeggen.
Veertig minuten
Gelukkig heb ik altijd mijn mobiel in de overall, dus via de speaker kon ik de dierenarts bellen. Die moest wel een eindje rijden, veertig minuten dus. Maar wat werd ik verrast door de inzet van de dierenarts. Voor je beeldvorming, het is zelden dat een dierenarts praktische medische handelingen doet op een varkensbedrijf. Meestal is het bedrijfsadvies, een euthanasie van een varken of het geven van entingen. Veel dingen kan, mag en doen varkenshouders zelf. Een zeug ‘dicht naaien’ bijvoorbeeld. Nee, daar ga ik niet aan beginnen. Ik ben geen held, een geboren varkensboer of verpleegster. De dienstdoende dierenarts was heel vriendelijk en gaf mij direct het gevoel hiervoor te komen. Zo puur, zo fijn! Ik wist ook, oké nu zit ik hier nog veertig minuten zo met mijn hand in het achterste van dit varken, maar dan komt het goed. En het kwam goed. De zeug was inmiddels klaar met het werpen van de biggetjes en de dierenarts kom met een touwtje de schede dichtmaken. Op die manier kon de geboorteweg er niet meer ‘uitvallen’. Doordat de geboorte klaar was, had de zeug ook geen persdrang meer. We hebben de zeug gered. Het voelde als een pure overwinning, waarbij ik mij vooral gehoord voelde door de dierenarts. En niet alleen door de rundveedierenarts van De Oosthof die dienst had, maar zelfs door mijn eigen dierenarts die mij telefonisch ook nog wat bemoedigende woorden heeft toegesproken, zo op haar vrije zondagochtend. Veel dank aan die betrokkenheid. Die ik overigens het hele jaar door ervaar, maar op deze momenten sta ik extra stil bij de puurheid van die samenwerking.
2025
Nu ruim twee weken later zitten we in het nieuwe jaar. Er spookt van alles door mijn hoofd over waar ik de focus op wil leggen dit jaar; ons gezin, de varkens, het bedrijf. Maar bovenal, genieten (met mate natuurlijk) van pure chocolade en met overmaat van de pure momenten hier op de boerderij en de mensen om ons heen. Cheers op het nieuwe jaar.