Velen vinden de kleine biggetjes schattig. Die zouden ze zo mee naar huis willen nemen. ‘Maar weet u mevrouw, na een jaar zijn ze zo groot.’ Ik wijs naar een zeug die iets verderop in de stal ligt. Het is een moeder varken die voor de eerste keer biggen heeft gekregen. Wist je dat die dan ruim 1 jaar oud is en ongeveer 200 kilogram weegt? Tja, dan wordt de situatie wel iets anders…
Situatie is anders, maar het gevoel dat ze ons kunnen geven zeker niet. Klein of groot, ieder varken heeft zijn eigen unieke eigenschappen, waarmee ze ons een blij gevoel geven.
Kleine pasgeboren biggetjes zijn schattig. Je kunt ze gemakkelijk knuffelen, ze zijn zo klein, zacht en warm. Ze kunnen als een blok in slaap vallen op je arm. Schattig en ontzettend rustgevend!
Kleine biggetjes worden groot en na ongeveer 2 weken zijn het al biggen die onstuimig door het hok rennen en met elkaar spelen. Ze zijn nieuwsgierig geworden en kunnen ook ontzettend schrikken van onverwachte bewegingen. Rakkers zijn het. Maar ook dat geeft een gevoel van blijdschap, een glimlach op je gezicht!
Onstuimig
Daarna komt een periode op onze boerderij, waarbij het directe contact met de varkens minder gemakkelijk en prettig is. Na ongeveer zes tot acht weken leeftijd worden de biggen bij de zeug weggehaald, wij noemen dat spenen. Dan worden het pas echt onstuimige dieren. Schrikken, nieuwsgierig, spelen; het zijn echte pubers die plezier beleven aan de ruimte en bewegingsvrijheid die ze hebben. Soms wat los geslagen, zijn hun sterke neus en scherpe tanden soms echt intimiderend. Is een varken dan gevaarlijk? Nee, zeker niet op deze leeftijd van zeg ongeveer 5 maanden. Het is vooral de onstuimigheid wat ervoor kan zorgen dat ze in je kuiten happen of je omver lopen. Maar het blijven mijn varkens waar ik een blij gevoel van krijg. Wie wordt nu niet blij van de gezelligheid waarmee de varkens door het hok rennen, van voor naar achteren en weer terug? Of het gesmak als ze met z’n allen tegelijkertijd aan het eten zijn? Het blijven vrolijke dieren met hun nieuwsgierigheid.
Knuffelberen
Ja, en dan nog even de zeug! ‘Wat zijn ze groot!’ ‘Zijn ze niet gevaarlijk?’ Vraagt mevrouw zich hardop af, als ze de schuur met alle zeugen in loopt. Ze liggen in één grote groep, lekker in het stro te relaxen. Met hun ruim 200 kilogram zijn het zeker enorme beesten. En soms is het even schrikken als ze tegen elkaar aan het bekvechten zijn. Een harde snauw klinkt er dan intimiderend door de schuur. Niet heel fijn. Maar als mevrouw er even naar kijkt, blijkt al snel dat ook deze dieren eigenlijk grote knuffelberen zijn. Ze zijn heel benaderbaar en stralen rust uit. Het is een heerlijk relaxed gevoel om er even tegenaan te liggen. ‘Niet te lang hoor, want dan val jezelf als een blok in slaap.’