Meestal schrijf ik ‘in naam’ van boerin of mama, maar vandaag als ‘dochter van’. Dochter van Mevrouw Selles, want zo noemen ze haar sinds ze niet meer thuis woont. Het is mijn moeder die in oktober de diagnose dementie kreeg. Naast mijn gezin, de boerderij en de fiets, speelt familie een belangrijke rol in mijn leven. Samen met hen stap ik in september op de fiets voor onderzoek naar dementie.
Traditie
De lampionnenoptocht in Kampen op de avond voor koningsdag is een soort traditie voor onze familie Selles. Vroeger gingen we samen naar oma om van daaruit met mijn moeder naar de optocht te gaan kijken. Mijn vader bleef dan bij mijn oma in huis zitten. Sinds ik in Heino woon, ga ik nog elk jaar naar de optocht kijken met mijn zussen en mijn moeder. Tot vorig jaar. Haar gezondheid was al wat minder waardoor we de rollator voor haar mee namen. Prima, maar voor ons allen was die avond wel een ijkmoment. Het werd pijnlijk duidelijk dat er ‘meer’ aan de hand moest zijn. Na een intensieve periode thuis met veel hulp van ons als kinderen en de thuiszorg, is afgelopen oktober toch de diagnose gesteld van dementie. Hoewel ik niet goed wist wat dementie inhoudt en/of hoe het zou gaan lopen, kwam het wel pijnlijk hard binnen. Wellicht temeer omdat ze in korte tijd al zoveel had ingeleverd.
De spil
Mijn moeder was niet alleen de spil in het huis en in de huishouding, maar ook de verbinding in ons gezin en familie. Met zes kinderen en een boerderij, was er niet veel tijd voor andere dingen. Maar familie was altijd belangrijk, dat is wat we van haar hebben mee gekregen. Na zo’n bericht lijkt die spil weg te vallen. Maar diezelfde spil maakt dat we als gezin er ook sterk in staan. Samen zetten we de schouders eronder om er niet alleen voor mijn moeder te zijn, maar net zoveel voor mijn vader. Mijn vader was boer, dat was dat. In huis wist hij zich geen raad zonder mijn moeder. Afgelopen jaar bleek dat hij zich geen raad weet zonder zijn kinderen…haha. Ik maak er een grapje van, maar wat een intensieve tijd voor hem. De situatie van mijn moeder, de mantelzorg die hij leverde en levert en dan nog de eenzaamheid waar hij tegen aanloopt.
Samen sterk
Gelukkig heeft hij zes kinderen, lieve en betrokken familie en buren. Samen zetten we de schouders eronder om het ook voor hem draagbaar te maken. Daarmee is het intensief voor ons allen, in emoties (wat toch iets lastigs is in huize Selles), maar ook in alle praktische zaken, zoals de huishouding en bezoekjes aan mama. Eerder schreef ik als boerin over ‘varkens eruit, kinderen erin.’ Varkens zijn eruit, enkele kinderen erin, maar het staat op een laag pitje. Dat er varkens ‘uit zijn’, geeft mij nú de tijd en ruimte om te zijn voor mijn familie. Dat is fijn!
De HerinneringenRit
Hoewel mama er nog is, is het loslaten van wie ze was. Het is een machteloosproces. Als familie proberen we deze machteloosheid om te zetten in iets positiefs voor wat voor ons nu zó actueel is, dementie. En vooral het gebrek aan o.a. behandelingen. Daarom gaan wij als ‘Familie Selles, Samen sterk’ de herinneringenrit van Alzheimer Nederland fietsen op 23 september aanstaande. Hiermee willen we geld ophalen voor onderzoek.
Help jij ons mee met een donatie? Ga naar www.herinneringenrit.nl/fundraisers/nieske-neimeijer
Dankjewel!