Nooit gedacht, maar sinds de kinderen meer betrokken raken, is het begonnen. De varkens kregen namen. Fien, Karin, Lola…enkele namen van varkens op onze boerderij. Met al die namen is het er in de stal wel gezelliger op geworden. Maar die gezelligheid en liefde maakt het ook lastiger. Er komt een moment dat we afscheid moeten nemen van een varken.
Op de boerderij zijn alle facetten van het leven aanwezig, familie, vriendschap, liefde, seizoenen, leven en dood. Het is de kracht van de boerderij. Het levendige, de structuur, de ruimte en de rust en liefde die de dieren geven en die we van hen krijgen. Alle zeugen, lees moederdieren, die hier op het bedrijf zijn, zijn hier ook geboren. Onze kinderen zien ze opgroeien en groeien met ze mee en begonnen ze namen te geven. Karin van Othniël en Lola van Aniek. Dit waren echter twee jonge dieren, waarvan Karin eigenlijk al uitgekozen was om verkocht te worden aan de zorgboerderij.
Karin 2.0
Voor mij een onvergetelijk lastig moment. Othniël vertellen dat Karin weg zou gaan. We zaten aan de keukentafel en hij kreeg niet alleen tranen in zijn ogen, maar moest ook echt huilen. Oké, dit was voor mij een soort van vuurdoop. Door ze namen te geven, krijgen de kinderen een band met de dieren. Het geluk, Karin ging naar de zorgboerderij, daar zouden ze goed voor haar zorgen. Hij mocht mee Karin weg brengen, zelf vertellen dat ze Karin heet en wetende dat hij haar daar kon op zoeken. Het was goed zo. En zo mooi als kinderen zijn, als snel kon er in de stal een nieuwe Karin uitgezocht worden. Karin 2.0 heeft inmiddels voor de tweede keer biggen gekregen en blijft zijn maatje!
Max
En nu kwam er afgelopen weekend weer zo’n lastig moment. Terwijl ik op woensdagochtend de hokken van de vleesvarkens aan het verschonen ben, moet ik denken aan de jongen van 8 jaar, die elke zaterdag bij ons komt. Hij komt hier bij ons op de boerderij, binnen ons gezin, om te ontladen en op te laden. Hij houdt ervan om te spelen met onze kinderen en houdt van de fysieke ruimte en uitdaging die hier is. Af en toe helpt hij bij de werkzaamheden met de varkens. Het is mooi om van dichtbij te zien en ervaren hoe hij op zijn manier de varkens in zijn hart sluit. Het duurde dan ook niet lang of hij had ook zijn eigen varken, Max.
Het is de dag dat Max het erf zal verlaten. Max is het varken van hem. Hoe zal hij zich voelen vandaag? Zal hij erbij stil staan? Is hij nog verdrietig? Het zijn vragen die door mijn hoofd gaan. Afgelopen zaterdag vertelde ik hem dat woensdag Max weg zou gaan. Eerder had ik hem al verteld dat Max naar de slacht zou gaan, omdat ze te oud is geworden om nog een keer biggen te krijgen. Het is het leven op de boerderij, dieren worden geboren en verlaten naar verloop van tijd de boerderij ook weer. Het is oké.
Verdriet
Nu het moment gekomen is, zie ik in zijn ogen wat het echt met hem doet. Het is bijzonder mooi om te ervaren hoe hij in korte tijd die band had met Max, maar des te lastiger om hem dit te vertellen. Ik vraag hem of we zo nog even naar de zeugen gaan om Max nog even te knuffelen. Hij besluit met Jasper alvast naar de groep te gaan. Als ik even later aansluit zijn ze samen verdrietig. Wat een ontzettend mooi en waardevol moment.
En zo makkelijk als het lijkt, heeft ook hij weer een nieuw maatje uit gekozen, ‘Makker’. Een zeug die jonger is dan Max en dus nog langer bij ons op de boerderij zal blijven. Dag lieve Max, hallo Makker.