Al ruim 18 jaar staat het in de kast, een glazenbeeldje die ik in september 2005 van Adri Pasman heb gekregen. Nog nooit weggegooid? Nee, zeker niet het doet mij herinneren aan de tijd in Dronten, hoe het ooit begon en welke kansen ik heb gekregen. Eén kans waar Adri als docent van de CAH (nu Aeres Hogeschool) en coach van het praktijkbedrijf onderdeel van was. En dan nu in 2023 komt Adri met eerstejaarsstudenten pluimvee en varkens bij mij op excursie. Mooi toch? Het brengt mij even weer terug naar die tijd.
Het begin van ik en de varkens
20 Jaar geleden was ik zo’n zelfde student op de Hogere Landbouwschool in Dronten. Toen heette het nog de CAH. Nu heeft het een veel modernere naam gekregen, Aeres Hogeschool. In al die jaren is er wel meer veranderd, maar het mooie is dat het praktijkbedrijf van de school nog steeds gerund wordt door studenten. Daar is ook waar ik met mijn zestien jaar voor het eerst een varken van dichtbij zag. Het CVDB, zo heette het destijds, ja ja Coöperatief Veredelings en Demonstratie Bedrijf werd door een bestuur van 5 studenten met als coach Adri Pasman gerund. Ik zat nog maar net op school, toen ik werd benaderd om deel te nemen in dit bestuur. Waarom ze mij vroegen, geen idee, van varkens en kippen wist ik immers niets af. Maar goed, het is ook een bedrijf om te leren, het heette niet voor niets demonstratie bedrijf. Waarom ik ja heb gezegd weet ik ook niet precies meer. Wel weet ik dat ik er nooit spijt van heb gehad.
Een wereld die open ging
Met mijn intrede in het bestuur ging er letterlijk een wereld voor mij open. Ik ging op kamers, want ja mijn taak was het dagelijks verzorgen van de dieren; de varkens, de kippen en de schapen. Samen met Hans. Daarnaast ging ik werken met varkens, ik wist er echt niets van. En niet geheel onbelangrijk ik leerde meer mensen kennen. Het was immers niet alleen meer met de fiets of bus naar school, les volgen en vervolgens weer direct naar huis. Nee, het ritme was anders. Ik hoefde niet meer op tijd de bus te halen, dus even napraten op school. Vervolgens naar het schoolbedrijf en de schuur in. Ondertussen werd er door onze huisgenoten gekookt en konden we zo aanschuiven. Deze luxe van thuis was er dan wel weer. Samen eten, na hangen en vervolgens even de boeken in om daarna weer gezellig samen te zitten en/of een feestje in de bar.
Samen feesten, samen voeren
In het eerste leerjaar moesten alle studenten een hele week helpen voeren op het praktijkbedrijf, in de ochtend en in de avond. Dat betekende dus dat ik, degene die ook nog niets van varkens wist, mijn studiegenoten weg wijs moest maken in het verzorgen van de varkens. En ja, dat moest ook om 7:00 uur in de ochtend, terwijl we om 5:00 uur in de ochtend nog naar huis fietsten vanuit de bar. Hoewel ik nu iets meer slaap voor de tijd en iets meer van varkens te weten ben gekomen, maak ik nu nog studenten wegwijs in het verzorgen van varkens. Klassen komen hier voor een praktijkles, excursie of voor stage.
Kansen in de praktijk
Net als nu, dook ik een paar jaar geleden ook even weer terug in die tijd van het CVDB. Er kwam een student stagelopen die ook op het praktijkbedrijf actief is. Ik herken mijzelf in hem. Ook geen achtergrond in de varkenshouderij, maar toch de kans gekregen om op het schoolbedrijf zijn draai te vinden. Mooi om te zien. En wat een credits aan Adri Pasman en de landbouwschool. Zo’n bedrijf is zo belangrijk om jonge mensen enthousiast te maken en ze laten ervaren. Ook al is het hoger onderwijs, de praktijk blijft zo belangrijk. En wat mooi om te zien dat het praktijkbedrijf mee is gaat in de tijd. Innovaties en vernieuwingen hebben ervoor gezorgd dat de dieren o.a. meer ruimte en bewegingsvrijheid hebben. Hoewel het geen Coöperatief Veredelings en Demonstratie Bedrijf meer heet, oh het is toch echt een mond vol, is en blijft het een ‘leerbedrijf’. Een bedrijf om studenten te laten ervaren hoe de varkenshouderij in Nederland is.
Ik houd van fietsen, fietsen door de polder. Open vlakte, wind; lekker bikkelen. Misschien komt het omdat er een klein deel van mij in de polder ligt. En niet eens mijn roots of jeugd, maar meer de tijd erna. Het was een plek waar ik mij thuis voelde, vrijheid heb ervaren, kansen heb gekregen, waar ik Jeroen heb leren kennen én de varkens. Het was de basis van waar ik nu ben en wat ik nu doe. Adri was daar onderdeel van. Des te mooier om hem nu weer te mogen ontmoeten op ons stekkie Nieske’s Erf.